Foto komt wederom uit het archief van Gea Duurkén.
Van het wie wat of waar is alleen het laatste bekend: in de Sporthal Beijum.
Jaren tachtig of negentig van de vorige eeuw. Blogger was nog niet in de wijk neergestreken, hij moet het derhalve hebben van overleveringsverhalen.
Was dit een schoolklas? Een elftal van een of ander? Hadden ze nou een medaille gewonnen? Sommige kinderen houden een soort van rood lapje in de lucht.
Nee, hij produceert ze zelf niet, ze komen binnen via de reactiemogelijkheid, via de messenger of via de mail.
De afgelopen twee dagen, en ze kunnen van dezelfde gek komen:
* Hou 29 en 30 oktober scherp in de gaten. Heftige gebeurtenissen!
* Alle kranten in Nederland worden geregisseerd door en krijgen hun instructies van de Raad voor de Journalistiek. Het is 1 pot nat. Gelukkig krijgen we binnen afzienbare termijn een volledige wisseling van de macht. Na de jaarwisseling een totaal nieuw leven in Nederland! Heel positief en gunstig over een tijdje. Maar eerst komen er nog felle boeren opstanden en probeert men ons de digitale ID door de strot te duwen. Er komt veel tegenstand !!
Zou de nieuwbakken (A)Nostradames even kunnen mailen? Wat hij /zij verkondigd kan wereldnieuws zijn. En deze blogger is gek op primeurtjes..
Willem is Willem Groeneveld van Stadsblog Sikkom. Blogger komt hem wel eens live tegen. Maar het vaakst digitaal, informatie uitwisselen, inspiratie opdoen. Jaren geleden overheerste gesteggel, wat tegenwoordig overheerst is wederzijdse waardering. Soms leentjebuur spelen.
De twee heren kwamen op persoonlijke titel op bezoek. En dat is mooi, want ondergetekende hoeft niet zonodig met zijn krakkemikige ongemak in de krant. Willem later tijdens het bezoek: "Maar als je dood gaat schrijf ik wel een IM." Kijk aan, de blogger houdt die nog tegoed. En de lezer ook, en dat dit nog lang moge duren.
Kwamen er twee heren op bezoek? Surprise surprise, het werden er drie. Bijna klokslag twee uur ging de kamerdeur open en werd als eerste een kinderwagen naar binnen geduwd. Trotse vader Willem: "Ik heb papadag en heb zoon Kai meegenomen."
De Blogger genoot van het sprankelende mannetje, daar waar de dood overheerst is prille leven iets om op te verheugen.
Zo, heren, wat een prachtige bos bloemen! "Ja, alsjeblieft, sterkte namens de redactie van Dagblad van het Noorden." Mooi man.
Een onderhoud bezoekuurtje volgde. Kai was om vier uur aan zijn warme hap toe. Tijd om huiswaarts te keren.
Nog even een persoonlijke vraag, Willem, je kunt nogal fel over bepaalde onderwerpen op Sikkom schrijven. Heeft de geboorte van je zoon je ook milder gemaakt? Glimlach, met resoluut nee schudden. "Het is wel zo dat ik me de laatste tijd wat afsluit voor de heersende geopolitieke ellende, in je donkerste en pessimistische gedachten gaat je kind in de toekomst als kanonnenvoer dienen aan het Oostfront. Maar daar wens ik niet bij stil te staan. Ik ben zelf ook blij geboren te zijn en te leven."
Zo is dat, durf te leven. En durf aan het einde van de rit te sterven. Matthijs: "Denk je veel na over de dood?" Blogger beaamde volmondig dat dit het geval is. Een hospice heet niet voor niks een hospice. Maar...het leven is veel te leuk....
Het uur zat erop. De uitgebreide lachsalvo's zijn in dit blogbericht niet beschreven, maar de blogger verzekert de lezer dat die de overhand hadden. Bezoek werd zeer gewaardeerd.
(Sikkom valt net als Dagblad van het Noorden onder NDC mediagroep)
Foto, Kai zit bij Matthijs op schoot.
Er zijn lezers die graag een keer bij deze Blogger op bezoek komen. Zoals de postbode dat ooit spontaan deed, een oud politicus uit Stad, een arts uit het UMCG, en meer. Gelieve niet onaangekondigd te komen. Welkom. Beijumnieuws@hotmail.com
De lucht hangt laag, als een oude deken,
grijs met rafels van licht.
Tussen de hagen ruist het verleden,
een zachte stem die niets verplicht.
De sloot draagt bladeren als boten,
die traag voorbijgaan in het riet.
Een kraai krast hoog boven de akker,
alsof hij weet wat niemand ziet.
Het erf ruikt naar aarde en regen,
naar appels, roest en tijd.
Een fiets leunt roerloos tegen muren,
de stilte houdt haar adem wijd.
En ergens achter dichte ramen
brandt nog een lamp, bescheiden, geel —
de dag buigt langzaam naar de avond,
zoals de wind buigt door het geheel.
